Pauline Koehorst

Kwetsbaarheid jongeren, nog altijd taboe.

Deze thematiek komt zowel in mijn boek als mijn beeldende werk terug. 

Hoe is het om als kind of jongvolwassene niet te worden gezien? Dat er door hun ouders maar vaak ook door anderen geen plaats is voor hun verdriet en boosheid? Dat ze snel hun tranen wegvegen om geen negatieve reacties teweeg te brengen? Dat ze hun boosheid moeten in houden omdat het op onbegrip en afkeuring stuit en misschien zelfs geweld? 

In de jeugdzorg waarin kwetsbare jongeren steeds meer aan hun lot worden overgelaten en op social media vooral de positieve verhalen worden geliked, is het voor jongeren te kwetsbaar om te laten zien waar ze mee worstelen. Grote kans dus dat ze zich in emotioneel opzicht afsluiten van de “boze buitenwereld”. Een inkoppertje, want iedereen weet dat, maar groepsgedrag is kennelijk sterker dan dit taboe te willen doorbreken.

Lees meer >> | 116 keer bekeken

Hallo, hoort u mij?

Een luisterend oor. Wie wil dat nou niet!  

Maar vaak heb je het gevoel niet echt te worden gehoord en dat kan een clash met de luisteraar opleveren. Waarom begrijpt die ander mij niet, denk je dan gefrustreerd.  Het is toch duidelijk! 

Het mooie aan schrijven is, wanneer je het met (zintuiglijke) belevingen op papier zet en je laat dit aan diezelfde persoon lezen, zul je zien dat het positieve of negatieve dat je is overkomen beleefd wordt en meer begrip oplevert. 

Dat besef drong nog eens tot mij door na mijn manuscript-analyse door Hedwig van Lier.  Ze was de eerste die het las en bij de bespreking zette ik me schrap voor haar reactie/oordeel. 

Totdat ze zei: ‘Door mij de personages te laten ervaren, voelen ze van vlees en bloed en dat leidt tot begrip van de keuzes die ze maken.’ 

Lees meer >> | 91 keer bekeken

Stille getuige

Het was al donker toen ik stiekem je achtertuin in liep. Mijn god je was thuis. Er kwam licht door het raam. Nog steeds was die afgeplakt. Misschien wel met dezelfde kranten als toen. Ik tuurde de tuin in. Het had geregend en het gazon glinsterde in het maanlicht als de rug van een kolossaal nat dier. Naast mij in de border stond nog steeds die grote dikke eik, weerbarstig, net als jij. Hijgend en met een bonkend hart gluurde ik van achter de stam opnieuw naar je raam in de hoop op een teken van leven. Waar was ik mee bezig? Ik kwam hier toch alleen voor detailbeschrijvingen om mijn verhaal completer te maken. 

Nog geen halve meter van mijn voeten vandaan zag ik ineens een paardenbloem. Hij bewoog, strekte zijn steel alsof hij me iets toe wilde fluisteren. Meteen had ik in de gaten dat hij de stille getuige was van dingen waar ik geen weet van had. En die wilde hij nu met mij delen. Ik bukte en vroeg hem of het goed was als ik hem plukte. De bloem knikte en voorzichtig knakte ik zijn steel. Thuis bij de houtkachel en een pot thee erbij vertelde hij me over de dingen die hij vanuit zijn vaste stek had zien gebeuren en waar zijn smalle gele blaadjes nog steeds van trilden. Na dit nieuws vroeg hij of ik geschrokken was. Ik schudde mijn hoofd, gaf hem een aai over zijn kruin. Vlak voor hij definitief zijn kopje liet hangen, noemde ik hem een held en vroeg of hij nog een wens had. Met zijn laatste krachten sprak hij over vereeuwigd willen worden in een lijstje. Nu hangt hij te drogen boven de kachel. 

Lees meer >> | 111 keer bekeken

Verboden gedachten

Wat is indringender? "Verboden" gedachten onomwonden beschrijven of kiezen voor de poëtische benadering? In het geval van Mijn lieve gunsteling geschreven door Marieke Lucas Rijneveld, zou ik zeggen: de poëtische benadering. De ik-persoon (de "dader") uit dit boek komt zo pijnlijk dichtbij, dat je soms het liefst de andere kant op wilt kijken. En precies dat, gebeurt vaak tijdens het tentoonstellen van mijn portretten: mensen kijken de andere kant op of worden boos op de maker.

Een samengevoegd citaat uit Mijn lieve gunsteling:

......we zouden diep tussen de ruige wilgenbossen verdwijnen, en de otters, de otters die zouden we vergeten. Ik zou je alleen onderweg nog het ontledingsverhaal vertellen, over hoe je kunt weten hoe oud een marterachtige is geworden. Ik zag aan je gezicht dat je ervan gruwde en tegelijkertijd wellustig meer wilde horen, en ik legde uit dat ze bij een oude otter op de schacht drukken waardoor de penis groot en stijf uit de vacht tevoorschijn komt.....

......Later zou je koortsachtig  aan die otter denken in je heerlijke kinderbedje, aan de penis die uit de schacht tevoorschijn kwam, aan de woorden groot en stijf.....

Lees meer >> | 112 keer bekeken

De impact van muziek

Even een nummer opgezocht op Spotify en pats, daar was ik weer in dat ene en misschien wel belangrijkste moment uit mijn leven: Bottom to the top uit 1978 van Joan Armatrading, het nummer dat ik ibegin jaren tachtig ontdekte. De titel alleen al spreekt boekdelen.

Joan Armatrading is een artiest die altijd trouw is gebleven aan zichzelf. Geworteld in haar muziek en vol vertrouwen in haar capaciteiten, heeft Joan Armatrading in meer dan vier decennia muziek gemaakt zonder toe te geven aan de huidige trends en genres. Een vrouw met ballen. Ik hou er van.

https://m.youtube.com/watch?v=qXu_Xfn7fYM

Lees meer >> | 118 keer bekeken

I had a dream

Verrek, dacht ik toen ik het schrijven ontdekte en er niet mee kon stoppen. Dit deed ik als kind ook al! Dan schreef ik allerlei zielige of enge verhalen en las die aan kinderen uit de buurt voor. En op school kreeg ik voor opstellen altijd hoge cijfers. 

Als negenjarige leek schrijven mij te hoog gegrepen, dus vroeg ik aan mijn vader: ‘Bestaat het beroep ideeën verzinnen voor schrijvers?’ 

‘Nee,’ antwoordde hij, ‘dat soort beroepen bestaan niet.’ Dat was even een zure appel, maar na een minuut kwam er een ander idee op. ‘Dan wil ik illustrator worden of striptekenaar. Dan kan ik tenminste nog steeds een verhaal vertellen.’  Waarom was ik dat vergeten?   

Lees meer >> | 125 keer bekeken

schrijven en de overeenkomst met beeldende kunst

‘Wat zonde dat je niet aan schilderen toekomt!’ roepen vrienden om me heen. 

Sinds Corona heb ik onder een steen geleefd. Ondanks dat gewicht ben ik gaan schrijven, schrijven, schrijven en nu ligt er dan eindelijk een manuscript, een autobiografisch verhaal van driehonderdvijftig pagina’s waar ik heel veel dagboeknotities van had en ooit een boek over wilde gaan schrijven.

Ik snap die reactie van mijn vrienden wel. Het komt over alsof ik alles wat ik opbouwde overboord gooi. Toch zie ik het zelf anders en is schrijven voor mij meer een toegevoegde waarde op mijn beeldende werk.

Welke uitingsvorm je ook kiest om je verhaal te vertellen, het verschil tussen schrijven of schilderen zit niet zozeer in wat je vertelt, maar in het materiaal waarmee je het uitdrukt. Want al schrijvende kwam ik erachter dat mijn verhaal niet anders is dan wat ik wil vertellen met mijn portretten. Dus of je nu schrijft, muziek maakt, of beeldend werkt, alles draait uiteindelijk om het wezen van de maker.

Lees meer >> | 151 keer bekeken